J. K. C. hafif bir sesle pek az konuşurdu. Bölme duvarlarının inceliğine rağmen adamın söylediği sözler, öteki akşamlar Boston'a telefon ettiği zaman kulağına gelen bazı kelime kırıntıları dışında hiç duyulmazdı. Hem niye gece yarısından önce, hatta çoğu defa sabahın ikisinden önce telefon etmezdi. Ne? Şehirlerarası mı? Laf arasında Boston kelimelerini tanıyorsa da, büronun adını bir türlü duyamıyordu. Sonra Winnie adı kulağına çarpıyordu, sonra P, bir O ve bir L harfleri ile başlayan soyadını anlar gibi oluyordu, ama sonunu bir türlü öğrenemiyordu. Sonra mırıltılar halinde sürüp giden uzun bir konuşma... İnsanın asabını bozan birşeydi bu. Ama ne de olsa cuma akşamlarından daha az sinir bozucuydu. Yemeklerini yerken ne içiyorlardı? Herhalde sert bir içki! Hiç değilse Winnie içiyordu bu içkiyi, çünkü sesi az sonra daha boğuk, daha madenî çıkmaya başlıyordu. (kitabın Girişi)

Yorum yaz

Yorum Başlığı

mode_edit Yorum

Yorum yazmak için buraya tıklayarak login olunuz