Aziz Nesin'in Nuru Hayat takma adıyla yazdığı Düğümlü Mendil bitti. Epey sıradan, ancak bir o kadar da absürd bir final sürprizi var. Aziz Nesin polisiye yazarsa böyle yazar dedirtiyor.

Romanda genç kızları anlaşılmayan bir yöntemle, herhangi bir iz bırakmadan öldüren bir seri katil var. Üstelik bu adam herkesçe son derece hayırsever ve nazik olarak bilinen, İsmet Doğar adında epey zengin bir beyefendi.
Aslında spoiler'i bile gerektirmeyecek kadar belli herşey.
Katilin kim olduğu, kimleri öldürdüğü, sırada kimin olduğu falan herşey ilk sayfadan ortada. Sondaki tek sürpriz ise cinayetlerin işleniş şekli. Aslında o da ortada idi; roman boyunca İsmet Doğar'ın kimya merakından, evdeki laboratuvarından dem vuruluyor, cinayetleri iz bırakmayan bir zehirle işlediği tahmin ediliyordu. Oysa romanın sonunda ortaya çıkıyor ki, İsmet Doğar, kurbanlarını bağlayıp gıdıklaya gıdıklaya gülmekten öldürüyormuş!..

Gülmekten ölünmeyeceği kesin, en fazla bayılınır herhalde. Ancak ölünse dahi, iz bırakmaması mümkün mü? Ölme raddesine gelen bir insan hiç mi çırpınmaz? Çırpınmaktan bağları vücutta hiç mi iz bırakmaz?

Neyse bunlar önemsiz aslında, zira Aziz Nesin işi bir polisiyeden söz ediyoruz. Adam şanına yakışır bir final yazmış romana. Onun dışında roman temelde sıradan bir aşk ve ıstırap romanı görünümünde. (Bu tabiri ben uydurmadım, kullanılırmış eskiden) Final haricinde Aziz Nesin'i hissetmek mümkün değil.

Polisiye olarak değeri epey düşük. Ancak Aziz Nesin'in türe bir katkısı olarak önemli..

3/10