Otomatik silâhların yaylım ateşiyle gecenin sessizliğinin bozulmasını bekleyen Gary, köprü ayaklarının gölgesine sindi, ihtiyar kadının, kimseye görünmeden kargı tarafa geçeceğini düşünmesi delilikti. Belki onu bu deliliğe sürükleyen açlık ve umutsuzluktu. Muhtemelen bütün umudunu gecenin karanlığına bağlamıştı. Oysa, köprü bağını tutan askerlerin ellerindeki otomatik silâhların enfraruj ışınlı cihazlarla geceyi gündüz gibi aydınlık görebileceklerini bilmiyordu. İhtiyar kadının geçmek için çabaladığı köprü, Missisippi nehri üzerindeki tek köprüydü. Diğer köprülerin hepsi tahrip edilmişti ve Amerikan askerleri nehrin karşı sahilini büyük bir dikkatle koruyorlardı. Bu bakımdan ihtiyar kadının Iowa bölgesine geçmesine imkân yoktu. Köprünün betona ayağına biraz daha sokularak bekledi. Askerlerden oldukça uzak olmakla beraber onlara görünmekten korkuyordu, çünkü, gördükleri her canlıya ateş açıyorlardı, ihtiyar kadının bunlardan haberi yoktu. Açlık canına tak demiş ve karşıya geçmeye karar vermiş olmalıydı. Bir yıldan beri yaşadığına göre bütün bunları bilmesi gerekirdi. Belki de biliyordu ama umursamıyordu. (Kitabın Girişi)

Yorum yaz

Yorum Başlığı

mode_edit Yorum

Yorum yazmak için buraya tıklayarak login olunuz