Bir evlat kaybetmek, bulaşacağından korkulan bir hastalıktır. Buna yakalanmışlardan özenle kaçınılan bir salgındır. Kaldırım değiştirilir, koşarak kaçılır. Bu insanlara göre veba ya da kolera gibiyimdir. Can sıkıcı problemleri, kanserleri, 22'lik mermileriyimdir. O üç kelimeden sonra başlamıştı kâbuslarım: Deli. Çocuk. Öldürüldü. Virüs bulaşmış, kuluçka evresi başlamıştı. O lanet kasabaya geri dönmüştüm. Oğlumu kaybettiğim, kötü cadının ininde sakladığı sırların her köşeye yayıldığı ve yeni cinayetlerin olduğunu öğrendiğim o lanet kasabaya... Yazın sıcağı kasabayı kasıp kavurur, cesetleri çürütür ve akılları bulandırırken canavarları uyandıracak ve makinemin objektifinden yansıyan yeni acıların korları kalbimi dağlayacaktı. Biliyordum...

Yorum yaz

Yorum Başlığı

mode_edit Yorum

Yorum yazmak için buraya tıklayarak login olunuz