Sokak hâlâ kendine gelebilmiş değildi, yıkılan binalar,
moloz yığınları bir tarafta, mahkeme kararlarına
rağmen hırgür devam eden inşaatlar bir tarafta. Yıkıntıların
önünde arkasında ters dönmüş koltuklar,
yamulmuş bisikletler, saçılmış ayakkabılar duruyordu.
Bu eski, deforme eşyalar sokak lambalarının parlayan
ışığında canlanmış gibiydiler, canlı ama takatsiz.
İzbelere sığınanların umutsuz, ölü gözleri bir açılıp bir
kapanıyor, Zorba’nın seçici bir Azrail gibi sokağı
süpürüp geçen uzun ve narin cüssesini bir hayali izler gibi takip ediyordu.