ilk yarısı once biraz sıkıcı geldi, tipik bir hard-boiled diye, iyisini severim bu turun ama bu kısım bence kitapta cok da gerekli değil, olmasa daha iyi olurmuş sonra kitabın ikinci bolumu bir cinayetle açıldı ve iş gunumuzun bir malikanesindeki, cinayeti kim işledi sorusuna dondu ve klasiğe yaklaşti. ama değil tabii, okuyucuya hersey soylenmiyor, ipuçlari dedektife ait. yani kitabı okurken tahmin etme sorunu yasamaniz da mumkun değil, onu da soyleyeyim. ama neyseki dedektif kate brannigan, poirot gibi bir übermensch değil de hata falan yapabiliyor. daha gunumuze uygun olmuş. ama kurgusunda pek mukemmellik yok, yani polisiye dizi senaryosu gibi olmuş, olaylar benim gozumde boyle canlandi. cok derinlik yok, ama kitap kendini okutuyo, bir oturuşta bitti.

kadın dedektif karakteri, esprili bir kişilik olarak gosterilmiş ama ben amerikan tarzi "bela karşisinda espri yapan kahraman" temcit pilavini sevmem, kitapta da filmde de. kadının polis karsısında kustahlastığı sahneler, yeraltından tanıdıkları olması bu turun en bilindik ozelliklerinden, ancak bileği guçlu bir maçoyu alıp gunumuzun modern kadınına uyarlamışlar, eee olsun.

atmosferin içine ben giremedim, normalde istemsiz yaptiğim birseydir, ama burada yazarin boyle bir kaygısı da olmamiş.

yalnız bişey çok hosuma gitti, klasiklerin sonunda tum supheliler bir odaya toplanir, ve olayı çoktan çozmuş dedektifimiz tum detaylarıyla bize bir cinayet hikayesi anlatir.

burada da boyle oluyor, ama hiç bir işe yaramiyor, cunku dedektif yanliş kişiyi katil saniyor. bir de insanların biraraya toplanılmaları istendiğinde, ne oluyor bu polisiye kitabı mı gibi itirazları da var