Biraz duygusal bir yorum olacak ama bşr yazar okuyucusunu hiç bir duygusal istismar numarası yapmadan ağlatıp iki dakika sonra daha gözyaşları kurumadan gülümsetebiliyorsa o yazar çok ama çok iyi bir yazardır.

diyecek söz bulamıyorum. muhteşem bir polisiye. matt scudder alkolik, polislikten ayrılma, sorunlu hayatıyla klişe bir özel dedektif gibi görünse de çok farklı, çok etkileyici bir karakter. wallander'le birlikte en sevdiğim dedektif karakteri. bu romanda dedektifimiz pezevenginden ayrılması konusunda kendisine yardım etmesini isteyen bir fahişe için çalışmaya başlıyor ve olaylar çok farklı yerlere gidiyor. işlenen cinayetler son ana kadar gizemini korurken kitap bittiğinde her şey çok gerçekçi bir şekilde açıklığa kavuşuyor. son cümle beni vurdu: "Adım Matt" dedim, durakladım, sonra bastan aldım. "Adım Matt" dedim "ve ben bir alkoliğim."
Ve dünyanın en kahrolası seyi oldu. Ağlamaya basladım.

true dedectives dizisinin senaristinin yazdığı bir roman olduğu için okumak istedim. kitap çok güzel başladı, yakında öleceğini öğrenen bir katilin genç bir kadınla yolunun kesişmesi ve birlikte yaptıkları yolculuk. ortalarda biraz sıkıcılaşsa da sonrası çok farklı, beklenmedik ve etkileyici bir hikayeydi.

güzel bir polisiye. ilginç bir hikayesi, tahmini zor bir muamması var. üstelik yazar bütün ipuçlarını önceden veriyor. katili tahmin edemedim. bu yönden sevdim. öte yandan kitap bir yolculuk boyunca işlenen cinayetleri anlatıyor ve bir süre sonra kitap biraz yolculuk sonra beklenmedik anda işlenen cinayet şeklinde ilerlemeye başlıyor. ve bana göre okuyucuyu yoracak kadar tasvir var. ama yine de okunmalı.

Joseph Wambaugh'nun Mavi Savaşçı romanı ve çevirisi çok güzeldir. ancak yazarın ikinci okuduğum kitabından sonra bende oluşan kanaat bu romanların bildiğimiz anlamda polisiye olmadığı yönünde. çünkü her ne kadar bu romanlarda polisler başrolde olsa da hikaye belli bir suç ve bu suçla alakalı muamma etrafında ilerlemiyor. daha çok polislerin hayatları, hissiyatları, yaşadıkları ilginç olaylar anlatılıyor. Gölge Protokol'ü de ne kadar kendimi zorlasam da bitiremedim. çevirisini de beğendiğimi söyleyemem.

çok hacimli bir kitap. 150 sayfa kadar okumama rağmen hikayenin içine giremeyince bıraktım. bu kitabın kötü olduğu anlamına gelmez ama bana hitap etmedi sanırım. polisiyede fazla ayrıntılı anlatım beni boğuyor. bu yüzden bitirmeden bıraktım. oysa bir başka Alman yazar Wolfgang Schorlau'yu çok sevmiştim.

henüz okumadım ama bu serinin ilk kitabı the mind's eye. kurtların saati serinin 7. kitabı. yani ilk kitap basılmış ama yedincinin adı konulmuş

Komiser Maigret'nin ilk macerasını okumak bir zevkti. Simenon bize kitap boyunca anlam veremediğimiz olayları takip ettiriyor. bazen sıkıldığımı ve bütün bu olayların nereye bağlanacağını merak ettiğim oldu. ancak romanın sonu benim için muhteşemdi. Simenon romanlarında bizi sahici dramlarla başbaşa bırakıyor. sürpriz bozmadan romanın konusundan bahsetmek zor olduğu için konusuna hiç değinmiyorum. sadece çeviriyi beğenmediğimi belirtmek isterim. üstelik bu romanın tek bir yayınevinden yayınlanmasına da şaşırdım. daha iyi bir çeviriyi hak ediyor bence.

yazarın Amsterdam'ın Gülü kitabını okuyup beğenmiştim ama bunu sevmedim. aslında sadık yemni'nin anlatımını, üslubunu seviyorum ama galiba konu ilgimi çekmedi.

kitabın olumlu özellikleri çok akıcı ve bol sürprizli olması. yazar geriye dönüşlerle kurguyu zenginleştirmiş. az da olsa hikayenin geçtiği Gürcistan ve İspanya hakkında bazı bilgiler öğrenmiş oldum. sadece sondaki sürpriz bence çok orijinal değildi. ama yine de keyifle okudum.

beklemediğim kadar iyi bir siyasi polisiye. schorlau tam bir kurgu ustası. romandaki en küçük ayrıntının bile önemi var. kurgu saat gibi işliyor. yazar Almanya derin devletinin pisliklerini keskin bir neşter darbesiyle ortaya döküyor. çok beğendim.

uzun süredir bu kadar etkilendiğim bir kitap olmamıştı. eddie, gino ve tony üç kardeş. üçü de mafyanın içinde ama en büyükleri olan eddie kardeşlerinden daha üst konumda. işleri düzgün, tıkırında. derken en küçükleri tony bir kıza aşık olup mafyadan çıkıyor. ancak son yaptığı işle ilgili polise konuşma ihtimali olduğu için patronları eddie'den kardeşini bulup ülke dışına çıkmasını sağlamasını istiyorlar. roman boyunca eddie'nin kardeşini ararken yaşadıklarını izliyor, malum sonu içten içe bilmesine rağmen kardeşine yardım edememesinin (ya da etmemesinin) onda yarattığı psikolojik yıkıma şahit oluyoruz. simenon bu romanda yine döktürmüş. çevirisi de çok güzel olduğundan elimden bırakamadan okudum ve çok sevdim. simenon sanırım bu romanda ilk defa bir mafya hikayesi anlatmış. zaten üslubu hiç bir yazara benzemiyor. hiçbir zorlamaya kalkışmadan son derece sade bir üslupla bize karakterimizin iç dünyasını birkaç fırça darbesiyle gösteriveriyor. okumayanlara tavsiye ederim.

ikinci okuyuşumda aynı lezzeti alamadım. üstelik romanın sonunda devamı sayfa 122'de diyerek yönlendirmesinin de bir numarası yok bence. yönlendirdiği yerde roman bir sarmal gibi devam etse anlayacağım. yine de yazarın dili okutuyor.

tuğla gibi kalın bir kitap olmasına rağmen su gibi akıcı, elimden bırakamadan okuduğum, bitirir bitirmez 2. ve 3. kitaba başladığım çok güzel bir polisiye. çevirisi de harika olmuş.

markaris'i ilk defa okudum ve beğendim. banka kredileriyle spordaki doping olayını birbirine benzetmesi orjinal olmuş. ayrıca farklı olarak ana karakterimizin hikayeyi geçmiş zaman üzerinden değil de şimdiki zamanı kullanarak anlatması dikkatimi çekti.

wallander serisinin üçüncüsü. bu kitapta mankell bu seride ilk defa ana kahraman dışındaki karakterlerin üzerinden de bir anlatım kuruyor. hikaye bir isveç'te bir afrika'da geçiyor. ben çok sevmiştim.

bu kitap 87. bölge karakolu serisinin 6. kitabı. harika bir polisiye. bir solukta okudum ve çok beğendim. sonunda öylesine şaşırdım ki yazarın ustalığına hayran kaldım. keşke hepsi çevrilse.